Dempués de dos años con vustedes, munches gracies


El 29 de payares del 2008 punxe’l primer artículu d’esti blogue. Fixéralo emburriáu por amigos que, afalagándome l’ego, dicíenme qu’había xente a la que-y importaba la mio opinión. Yo siempres desconfiare d’estos medios, de xuru porque pertenezo yá a otra cultura, a una cultura menos tecnificada. ¡Miren bien que cuando yera neñu facíamos en casa’l pegamín pa los cromos!. Y habíalo de fariña, más probe, y de goma arábigo, que yera lo bono. Nun yera por falta perres, que nel mio casu enxamás faltaron, anque nun yéramos precisamente multimiyonarios. Yera porque nun había nada, naquel franquismu tan cotroso. Dalgún día cuntaré cómo fora la entrada al “desarrollismu” vista colos güeyos d’un neñu de cuatro o cinco años.

Entá ye’l día de güei que nun pescancio determinaos mensaxes que me da la máquina cola que trato y munches vegaes paezme que tien vida propio porque fae coses que yo nun-y ordenare. Lluéu, pa nun echame con medrana nel cuerpu, pienso qu’igual aperté una tecla que nun yera y que, como lo fixere inconscientemente, lluéu nun supiera igualo. Pero, enantes de xubir de la biblioteca a l’alcoba, enantes de pesllar la lluz, adico pal aparatu como pa un animal desconocíu y duldio si entá ta vivu magar que yo lu apagare. Miro entós pa la mio mastina como allampando por abellugu, tal y como si la máquina fora una alimaña, y paezme qu’ella entiende más que yo.

Soi una d’eses persones a les que-y sigue maraviando más un alborecer que los fueos artificiales de Begoña, lo mesmo que creyo más perfecho la estructura d’una telaraña qu’una ponte de Calatrava. Nel fondo, la nuesa inxeniería ya’l nuesu arte nun faen otra cosa qu’imitar a la naturaleza o desplicala con otros llinguaxes. Pero nun toi opuestu a les nueves tecnoloxíes. Tolo contrario. Sé mui bien que la ciencia y l’anovación tecnolóxica ye lo único que nun s’apara y que la nuesa sobrovivencia como especie depende d’una bona combinación pente la ciencia y la ética y non tanto del modelu económicu.

El casu ye que tamién tinía mui mala imax de los internautes. Si dicidía abrir un espaciu prestábame facelo con posibilidá de que la xente participare. Llantar artículos ya opiniones a lo xole nun tien xacíu, a lo menos pa min. Si internet tien una ventaxa sobro los medios convencionales ye, precisamente, que ye interactivo. Pero vinía mui escamáu de la esperiencia d’Andecha Astur, cuando caltenía una sección toles selmanes, “Llunes d’alborada”, primero n’”Andecha.org” y más sero n’”Infoasturies.com”, que caltuve cuasi tres años. Yera verdá que les miós intervenciones nun carecíen de munchos babayos participando, embaxo l’anonimatu siempres, pero les coses que vía n’otres entraes de la mesma páxina daben penoriu. Pero ye que llegué a vivir alfrentamientos na cai porque “na páxina tal dicen esto” o porque “na páxina cual dicen esto otro”. Y a la entruga de “¿quién ye’l que lo diz?”, arrepostiábase con un “… pos, dizse, y ye cosa vuesa”. Ye verdá qu’esi “sarampión” pasó y la rede –la blogosfera asturiana- paez qu’aseló enforma y queden pocos llocos faltones. Tardé un poco n’enterame qu’a esa xente llamábenla “troll” pero pescancié rápidamente lo qu’ello significaba.

Amás, por si ello fora poco, fora testigu de cómo a un bon amigu lu condergaba un xuez pola denuncia d’una persona que se querellaba contra’l conteníu d’un mensax anónimu. El mio amigu, home cabal, sensible ya intelixente, nada sospechosu de “ciberterrorismu”, yera simplemente’l coordinador d’aquella páxina oficial d’Andecha Astur, el “webmaster” si paez meyor. Hebo una entrada que nun esborrió porque nun la viera o porque nun-y paeció mereceora de ser eliminada y arrecibió una denuncia d’un hipotéticu perxudicáu que yera entóncenes un conocíu miembru d’IAS. El casu ye que foi declaráu culpiable y condergáu a una indemnización. Ye verdá que, amosando saber facer y de xuru que reconociendo que disparare contra quien nun debía, el denunciante nun executó la sentencia y nunca nun cobró.

Evidentemente yo nun diba tar pendiente cada dos hores de lo que la xente punxere o dexare de poner nos comentarios a los mios artículos. Por eso duldié muncho y por eso los primeros menses metí mui pocos testos y dengunu de materies que foren espinoses nel mundín del que yo procedía y nel que, magar que d’otra manera, siguía y sigo tando. Pero, poco a poco, comprebé que los amigos que me animaren a facer el blogue tiníen razón. Cuando l’autor intenta ser razonable y desendolca con xacíu los sos argumentos, puede qu’entre dalgún qu’otru bederre, pero lo normal ye que la discusión siga unes víes, sinon siempres acertaes, sí a lo menos educaes.

Y asina fora. Dos años dempués toi satisfechu cola xera fecha. Y, anque’l trabayu primeru siempres ye míu, debó-y a tóos vustedes el relativu ésitu d’esti blogue. Creyo que ye’l más visitáu pente los blogues personales (dende primeros de setiembre qu’andamos pente les trescientes y les cuatrocientes visites diaries dementres los dos o tres primeros díes d’un artículu) y, dende lluéu ye, con diferencia, el que más comentarios arrecibe, pasando de cincuenta y sesenta en delles ocasiones, y con unos vente normalmente. Eso, pa un blogue personal y que va mayoritariamente nuna llingua minorizada y non oficial, ye bastantina. Amás les entraes nun son precisamente “cagaes” sinon escritos argumentaos, llargos delles vegaes. Eso sopelexa que la xente cola que tratamos nesti espaciu, al marxe d’opiniones y posiciones polítiques, trata de convencer con argumentos. Y onde ta l’argumentu, por probe que seya, nun queda sitiu pal bilordiu y la zuna rastiega. Por eso toi mui agradecíu, porque, en dos años, malapenes contemos dos o tres esbabayaes importantes, y, siempres que se produxeron, los mesmos participantes habituales azotaron a la cuneta al que quixo torcer la llínia d’un blogue que pretende ser un foru llibre. Tamién persé qu’esti blogue síguenlu con interés persones abondo alloñaes de les mios posiciones polítiques, ideolóxiques ya epistemolóxiques. Ya eso préstame. Dalgo daprenderán y, si escriben, dalgo daprenderé.

Dalguna qu’otra vuelta tuve por pesllar el blogue. Yeran momentos de tensión y nos que la frontera de lo respetable taba saltándose. Ensin tribuna abierta, que yera onde taba’l problema, yo nun diba siguir calteniendo un blogue. Nun tendría xacíu. Pa bonos alderiques a puerte pesllao yá llevo na universidá y, riba tóo, notros foros, tiempu abondo, un tiempu pergranible. Pero foren vustedes, coles sos opiniones, los que me fixeran tirar p’alantre. Fora esi emburrie candial que te diz que “p’arriba”, porqu’hai una masa crítico que sofita. Ya ye que, collacios, hai vegaes qu’abasta saber o creyer que tas no cierto, pero tamién hai otres munches nes que ye necesario que dende alfrente te lo digan. Ye la dialéutica l’espeyu, tan estudiao dende l’helenismu d’Eurípides ya Esquilo a la indagación neofreudiana de Deleauze.

Tamién toi agradecíu a vustedes porque esta páxina non namás furrula bien porque nun dexamos entrar a los “trolls”. Furrula bien porque les argumentaciones –munches vegaes mui dures pa comigo- tan bien construyíes y pretenden, a un tiempu, facer país y facer conocimientu, que ye de lo que se trata. Por eso nun esborrio nada y muncho menos les critiques a les mios posiciones. Ye más, munches coses daprendí y delles opiniones camudé o maticé dempués d’un alderique nel blogue. Erros y metedures de pata touquisqui los tenemos, pero cuando hai una voluntá constructivo tolos pilancos se salven. ¿Cuántes vegaes nun espublicé un artículu en viendo qu’había amigos de los habituales que queríen entrar nel asuntu?. Y tamién, ¿cuántes promeses fice qu’entá nun cumpliera?. Unes cuantes, ta clariquino.

Les entraes de bona parte vustedes danme pie pa reflexonar ya escribir. Por eso delles vegaes prometo facer coses que dempués nun cumplo. Pero deben perdoname porque tamién me debo a la coxuntura. Hai un mes quedé con un amigu en falar de la propuesta de suprimir conceyos y con otru de cuntar cómo viera yo les alcordaes sobro les variedaes llingüístiques nos entamos de l’Academia. Y toi nello, de verdá, pero pasó lo del Sáhara y lo de la sidre y vime obligáu a opinar.

Yo nun teo falsa modestia y sé que les miós opiniones son, nun voi dicir qu’importantes, pero sí pa tener en cuenta pa dalgunes persones. Si dalgo soi, soi un profesor –que quier dicir “el que profesa”, el que s’entrega-, y creyo fonderamente na obligación de contribuyir col mio conocimientu, más ricu o más probe, a intentar dar claves p’atalantar los problemes. Los ciudadanos son los que, colos sos impuestos, me paguen el sueldu y, anque namái que fora por eso, creyo tar obligáu a devolvé-ys parte l’esfuerzu col mio conocimientu. Dalgunos amigos dícenme que ye un puritanismu mui inglés, coñándose asina de la mió conocía por de sobra anglofilia. Riba tóo, creyo tener la obligación d’esponer les custiones económiques d’una forma claro, porque ye posible faelo y porque nun podemos condergar a los ciudadanos a escuchar una xíriga economicista incomprensible. Siempres digo que cuando a un economista nun lu entiende dalguién de cultura medio ye que ta mintiendo.

Quixe facer d’esti blogue un llugar de discutiniu onde pudiere afayase tol que quixere. Evidentemente traté de marcar un perfile asturianu y progresivu, embaxo un métodu basáu nel pensamientu críticu y la toleranza. A lo meyor nun lo consiguiera siempres pero, polo xeneral, pente tóos, tamos calteniendo un bon nivel. Nun soi nada autocomplaciente, más bien tolo contrario pero, igual porque poca fe tinía, salgo percontentu d’estos dos años y d’estos, más o menos, cien alderiques.

Toi convencíu que la mayoría de vustedes conócenme, inclusive personalmente. Yo, pol contrario, conozo a la tercera parte, pero namái qu’a la tercera parte de los habituales. Por embargo, creyo saber, dempués d’unos cien debates, d’aú coxica caún. Yá hai claves metallingüístiques pente nosotros, los tracamundios cada vuelta son menos, entamamos saber cuándo se fala con retranca o a la patalallana.

Anque la mayor parte de vustedes entren como anónimos, los habituales empleguen el so propiu nome o un ñomatu permanente. A estos ye a los que-ys doi les gracies esplícitamente, ametiendo los nomes de los siguidores rexistraos y que de xuru formen parte d’esa gran riestra d’anónimos: Vampirella (la primera, ¿cómo non?), Churchill, Xanu’l Caborniu, Minín, Diestru, José Luis Valladares, Solsticiu, Sandra, Ezequiel Sánchez, Noli Me Tangere, Humberto Gonzali, Lía Aguilar, Treboniano, Juan Merinero, Voltaire, Bras Rodrigo, Pelayu, Autónoma, Palos Na Romería, Jacopo Comin, Maliayés, Berto Meana, Andechu, Xuacu, Asturtzale, Carlos X. Blanco, Andolina, Xabaz de la Viesca, Pepe, Anxelón Rodríguez, Pozu Sotón, Xuan Kadarma I, Xuan Kadarma II, David, Mino, Polesu, In Hoc Signus, Frantxu, Aurora García Rivas, La Vieya Conseya, Hai Qu’Armala, Inaciu Suárez, Dixebra, Enol, Lluis, Carmina, José Luis León, Olaya, Teresa de Calcuta, Nacho, Miguel Lago, Pin Fanosa, Iñaki Fernández, Doctor Watson, Xosé M., Carlos Prieto, Titi, Lluismi, Gemma, Rafael Erskine, Pésicu Del Cuartu Los Val.les,… De xuru qu’escaezo a dalguién y bien que m’esmolez.

Munches gracies.

Pa terminar, copiándo-y métrica ya espíritu a Teodoro Cuesta cuando-y unviaba la cabera carta al so amigu Diego Terrero,

“yá saben que n’Argañosu
tien la casa David Rivas”.

Comentarios

  1. -¿Ves aquél de gafes que ta nel fondu la sala, Xanu?.-
    -Sí, ho, véolu.-
    -Pues ye Rivas, el de la Complutense-
    -¡Cóime!. ¡Vaya pinta intelectual que tien, con tarabica y too!. Pero paezme un poco menuducu pa repartir hosties...-
    -¡Nomenón, Xanu!. Les hosties de Rivas nun son de les que tu pienses. ¡Son dialéctiques!. ¿Entiendes?: dia-léc-ti-ques.-
    -¡Ah, bono!. Siendo asina quedo más tranquilu...-
    (Norabona pol blog. Son dos años, pero espero que seyan munchos más. Un saludu candial y como tu me comentasti que dicen los pixuetos:¡Avanti, compañeru!).

    ResponderEliminar
  2. Munchas gracias pol recuerdu. Teo, na mia descarga dicir, qu'anque nun te deixaba munchos comentarios, siempre siguí esti blogue.

    Bon, nun yía cousa mala, nesti mundiu virtual el parar un blogue, tornar, volver con outra cousa... etc., yía parte del mundu internáuticu, al fin, un mundu que vei más rápidu que'l "mundu real".

    Sicasí, prestóume abondu compartir esti blogue (que nun escribí) contigo, ya si un día te veo, yá te doi esi abrazu.

    Asina que, cumo dicimos pa Salas, dica llou.

    ResponderEliminar
  3. Diestru: nun me paez que David Rivas tea dispidiéndose sinon faciendo un balance. Incluso diz que ta colos artículos prometíos. Toi con Xanu'l Caborniu: que seyan munchos artículos más.

    ResponderEliminar
  4. Per otra parte: lo de posar na ría de Villaviciosa ye toa una declaración de principios.

    ResponderEliminar
  5. Toi fuera d'Asturies y vi esto por casualidá. ¿Yá son dos años? Lo primero, David, gracies por esa primacía que me das cuando les mios aportaciones son bien ruines. Yo sé que Diestru ta enquivocáu y Xanu acertáu: vas siguir, pente otres coses porque te va la marcha. Como soi fía de dos fíos únicos l'únicu "tíu" que tengo yes tu. Y bien arguyosa que lo toi dende que yera pequeñuca. Por cierto, nun t'alcordarás, pero daprendísteme a facer pegamín con fariña. Recuerdos del mio padre, que siempres te quixo como a un hermanu y siempres pensó que tabes llocu. (La verdá ye que siempres t'almiró).

    ResponderEliminar
  6. Nel mio nome ya del mio amigu Holmes, norabona por esti segundu aniversariu. Dende Llondres tamos atentos al nuesu axente asturianu, como lo tovieren enantes con Xovellanos y Flórez Estrada. Bona perda fora qu'esa anglofilia nun permaneciere. Otru gallón cantaría. Pero, en fin, Rivas, qu'a siguir. Tienen razón los pixuetos: ¡avanti, compañeru!

    ResponderEliminar
  7. Anque te conocía dende van años nun supe que teníes un blogue hasta hai unos meses. Esti espaciu ye un espaciu de crítica mui importante nesti país acríticu y que lleva años "a réxime". Espero más artículos, DMR, espérolos. Porque esti blogue nun val solo pa discutir, val pa daprender. Ye una especie de clase onde toos podemos intervenir. Y hai dalgo que me gusta muncho: la to opinión sobre lo que ye un "profesor" cola so obligación pa colos ciudadanos.

    ResponderEliminar
  8. Mr. Rivas, munches gracies a ti por ufiertar y compartir pensamientos y visiones ,per interesantes en cualquier casu, y abrir esti espaciu de construcción y enriquecimientu...onde hay debates muy prestosos.
    a pesar de los palos que llevo de dalgunos participantes, pol mio mal asturianu, o poles mios filies vascófiles que denota'l nomatu, voy garrando cariñu a esta comunidá virtual que formamos...
    PD: ensin confrontáse colo que suxier el nomatu, comparto contigo esa anglofilia....cambiamos Asturies por Xibraltar de una santa vez??

    ResponderEliminar
  9. Rivas yo nun te voi dicir lo que tienes pendiente otra vuelta pa nun te fadiar . Voi dicite lo que tenemos pendiente dellos , o polo menos yo .
    Gracies fonderes David por facer posible una llume nesti erial de país .
    Gracies por facenos pensar , por enseñanos y por dexanos opinar.Ya va muncho que dexe la escuela , nun fui muncho la verdá , pero hubiere dao algo por tener un profesor como tú .Recuérdesme abondo al mayestru de la película "La Llingua de les Caparines" del gran Manuel Rivas (pariente tuyu seique) y qu'interpreto con xenial maestría otru ácrata cojonudu como tú el xenial Fernán-Gomez.Gracies pola amistá , por ser un intelectual comprometíu pa col país y pa cola xente y gracies sobre tou por ser un paisano .

    De lo de l'anglofilia nin falamos paque, ya falaron otros axeitadamente.
    Salú y llarga vida a esti Cuadernu Bitácora.

    Churchill

    ResponderEliminar
  10. OK, OK, pues entós, meyor andar enquivocáu. Pol restu, lo dichu

    ResponderEliminar
  11. Vese claramente qu´esti blogue tien cuerda pa rato, porque hai analís, hai crítica, hai tamién ganes de falar, que son bones ganes pa xente civilizao, falar, masque sía per esti mediu cibernéticu. Yo tamién soi roceanu del ordenador y, pela cueta, ye´l embeligru, el cordón que me coneuta con una Asturies que, enquivocáu o non, tovía amo muncho, talmente como se ve que la ames tu, David. Amás esti blogue de to formó una comunidá dafechu, con toa esa filera de nomes y nomatos que citesti. Préstame saber que yo tamién soi parte. Y eso que la prudencia, el nun tener nada nuevo que dicir, el nun repetime, el dar voz a otros, foren motivos qu´afalaren el tar en segunda fila, lleendo y callando.
    Nun me gusta muncho la rede y, por embargu, tengo que-y agradecer el vivir virtualmente n´Asturies y n´asturianu cuasi a diario (cuando tengo vagar pa ello). Virtualmente pienso que toi nun país atlánticu, con identidá propia y con xente con xacíu, y consígolo lleendo blogues como el de to y dalgún otru. A más de 700 quilómetros de la patria, onde toi yo, ¡cómo presta lleer nesi rexistru asturianu de verdá!Sé que nun t´ofiendo diciendo qu´asina yera´l rexistru de mio güela, talmente, tamién maliayesa! Lleendo les tos anéudotes (o sintiéndoles) paecía que te conocía de tola vida, que nun yeres un estrañu (cosa que yá te camentara)...
    Esta ciber-comunidá ye otru pequeñu botón de ximuestra de que somos nación. Y comunitariamente tamos deprendiendo al lleenos los unos a los otros como yo vos lleera. Amén. Gracies por tener esti bloge, David, y por ser un espíritu llibre. CXB

    ResponderEliminar
  12. CXB: ye verdá que formamos una pequeña comunidá. Hai un tiempu, nun alderique d'esti blogue dalguién dixo que la rede ye lo que ye y que val pa poco. El Xanu'l Caborniu entró argumentando que lo de la rede yera como lo de cualquier otru sitiu de comunicación: hai mierda y hai diamante. Ye verdá. Dempués d'un tiempu lo del Xanu compruébase: esti blogue sigue faciendo opinión porque DMR quier y porque nosotros queremos. Nun ye la primera vez que salen coses d'esti blogue en tertulies pente amigos (asturianistes) onde se discute la xuntanza y otres coses de calao político. Síguelu muncha xente, muncha más de la que entra a opinar con firma.

    ResponderEliminar
  13. ¡Dos años yá! Norabona. Tengo l'habilidá de meteme en follones, con Asturzale, por exemplu. Digo lo que pienso pero suelo ser educada aunque hai veces que me pongo un poco burra. Gracies, David, por echame una mano cuando me dieron hosties a mamplén de xente que, curioso, nun ye habitual nel blogue y que namás entra pa defender a unos politiquinos determinaos. Pusisti en xuegu la to serenidá (non neutralidá) por dalguién que nin siquier conoces, pero tabes defendiendo la llibertá d'espresión de dalguién qu'entra nel to blogue y que nunca faltó a naide. Eso ye lo que creo. Hai munchos con una gran facilidá pa dase por ofendíos y suelen ser xente que gobernó o participó en gobiernos. Nun ye'l to casu y por eso esti sitiu na rede val tanto. Aguantaste crítiques fuertes ensin reclamar drechos inesistentes. Voi empezar a pensar que ye verdá eso de la educación "british". Saludos a toos, incluyíu Asturzale, claro, col que m'engarré más d'una vez.

    ResponderEliminar
  14. >Norabona David...Aunque yo nun collabore munchu nel blogue de manera escrita ya sabes que lo faigo telefónicamente contigo siempres que puedo...Un saludu y llarga vida a esti blogue...Al qu`atalanto Davicin...que-y fae falta un nome!!

    ResponderEliminar
  15. Ando per Madrid y voi tratar de dar contigo pero nun te topo. Igual ye que colo de la rebaxa los sueldos a los funcionarios dexaste de pagarel teléfono. Toi contentu de que me consideres miembru del to blogue. Y, de verdá, si por dalgo puedes tar orgullosu ye por determinaos amigos (Churchill, Vampirella, Lluis Nel Estrada). ¡Más caña, Rivas, más caña!Que lo merecen y son cobardes.

    ResponderEliminar
  16. Ya esa lady Rose, ¿nun va dicir nada? Je je je

    ResponderEliminar
  17. Otru saludu pa ti Sandra.Seguro que tendremos mas polémiques,pero, y ye lo buenu de esti sitiu,siempre constructives...
    Otra vez gracies a David Rivas por enriqueceme/nos con la so llucidez, cultura, y nivel intelectual....y por permitir estes polémiques de les que yo aprendo y faigo autocrítica, y que dende el respetu, que a mi que nunca "milité" ,dexénme conocer la heteroxeneidá de esi pequeñu mundu de los asturianos nacionalistes, del que yo soy parte, aunque a veces paeza un club selectu y reserváu...

    ResponderEliminar
  18. Sandra... Asturtzale... ¡qué guapo ye l'amor! Saludos a tola parroquia.

    ResponderEliminar
  19. Anque voi a aportación por añu tuviéstime en cuenta pa esta comunidá d'asturianos que mos ñegamos a dexar d'esistir. La rede ye una bona ferramienta pa caltenese en contautu, dexar reflexones, aldericar y enriquecese toos un poco. Asina que, anque seya pola mio mocedá, nun comparto esa rocea pa col ciber-mundu qu'apaez en dellos comentarios p'arriba anque sí lo entiendo en viendo lo qu'hai que ver en dalgunos foros y blogues.

    Un saludu, munches gracies por nomame y a siguir cola xera bloguera qu'anque nun lo paeza val pa muncho y pa munchos.

    ResponderEliminar
  20. Un amigu deciame una vez que les persones yeremos fatos: tenemos una ferramienta como ye interné pa poder entendenos, pa poder llegar a mas xente, pa buscar màs persones asemeyaes a nós y facer discusión, pa conocer a los demás y conocenos a nòs mesmos muncho meyor. Pero usamoslo pa tiranos los trastos a la testera y hoder al proximu porque piensa un poquiñín diferente o porque ye d'otru equipu fubol...

    colo poderosa que ye esta ferramienta y sabemos aprovechala tan pocu...

    Gracies a blogues como'l tuyu, David, les coses camuden y tiren p'alantre, xorrecen idees, pensamientos... que faen d'interné una ferramienta de conceyu de verdá.

    Que seyan munchos mas años na rede, David.

    Salú!

    ResponderEliminar
  21. Norabona polos 2 años. Ye ún de los blogues que sigo siempre. A siguir asina munchos más años que fai falta xente como tú nesti país.

    ResponderEliminar
  22. Tien muncha razón Xuan Kadarma I (ye gracioso lo d'estos nomes, paecen reis de Transilvania). Y la preba d'ello ye una mui cenciella: Sánchez Vicente colgó nel so blogue l'artículu sobro la sidre qu'escribiera Rivas. Eso ye funcionar en rede. Toos sabemos les diferencies d'estos dos homes, ideolóxiques y polítiques. Pero poques vegaes pensemos nes semeyances: capacidá intelectual y, perriba too, un patriotismu incustionable. Nestos momentos de xuntances y antixuntances ye bona noticia que XX recurra a DMR, como lo contrario. Políticamente nun querrá dicir muncho (o nada) pero tien la so importancia. Nun mando saludos del mio amigu Holmes porque ta con un colocón de morfina del catorce.

    ResponderEliminar
  23. Como yo soi el mas torpón d'esta comunidá ceberasturiana pues ná, que p'alantre Rivas. Norabona y aquí taré siguiendo les tos coses y les de tolos participantes. ¡Puxa Asturies!

    ResponderEliminar
  24. No voy a opinar sobre cuestiones asturianas porque corro el peligro de meter la pata delante de personas que saben mucho más que yo, aunque llevo bastante aprendido. Solo quiero ratificar la forma en la que David Rivas entiende "ser profesor", como una imposición ética. Yo fui alumno suyo, colaborador después y compañero ahora.

    ResponderEliminar
  25. Un saludo desde Jerez de un amigo que te admira y que da la nota en este blog escribiendo en español. Te quiero, David.
    Pepe Abeledo

    ResponderEliminar
  26. Pepe: cuando metiste la primer entrada y vi el floripondio y el símbolo de Jerez Sostenible, ya sabía que eras tú. ¡Cuanto me alegro! Tenemos que vernos. Por cierto, hace unos meses se leyó una tesis bajo mi dirección sobre la agricultura ecológica como elemento del desarrollo sostenible en Andalucía. La mujer que la presentó es Sofía Boza, de Cádiz. Es muy buena. A ver si puedo acercarme porque no conozco Jerez ni Cádiz, cosa esta última que Sofía no me perdona. Y también sabes donde está tu casa. Por cierto, en el llagar del Molín aún se acuerdan de tí. Un abrazo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario