Ich bin ein berliner. Hai yá cuarenta y cinco años que Kennedy dixera esta frase. D’ellí pacá caún de nosotros viérase obligau a ser cientos de coses. Asina que tóos fuéramos berlineses, palestinos, Miguel Ángel Blanco, muyeres qu’albuertaran, Mari Luz, saharauis, homosexuales, presos de Guantánamo, Fer, violaes, torturaos, xudíos, represaliaos del franquismu y miles de coses más. Agora somos Marta, la chavalina asesinada y tirada al rigu en Seviella.
Pero’l casu ye que yo nun soi berlinés, nin palestín, nin Miguel Ángel Blanco, nin muyer qu’albuertara, nin Mari Luz, nin saharaui, nin homosexual, nin presu de Guantánamo, nin Fer, nin violada, nin torturáu, nin xudíu, nin represaliáu pol franquismu, nin miles de coses más. Tampoco soi Marta.
Porque, de ser dalguna d’estes coses, tamién podría ser, siguiendo l’orde, estes otres: soviéticu, sionista, dirixente d’ETA, home que prohibe l’albuertu, asesín de Mari Luz, marroquín, heterosexual intolerante, presidente d’Estaos Xuníos, delegáu del gobiernu español, violador, torturador, nazi, policía de la brigada políticosocial y miles de coses más. Tamién Miguel, l’asesín de Marta.
Estadísticamente ye asemeyada la probabilidá de tener una fía violada qu’un fíu violador, o un hermanu asesináu qu’un hermanu asesín. Quitando les masacres y los delincuentes en serie, lo normal ye que los más noxantes crimes tean dos actores: la víctima ya’l verdugu. Un carterista roba a cientos d’individuos, pero lo normal ye qu’un paisanu mate namái qu’a otru.
¿Por qué, entóncenes, toos somos xudíos pero naide ye nazi?, ¿por qué toos somos Marta pero naide ye Miguel?. La rempuesta ye doble: porque ye fácile asumir el papel de víctima pero, sobro too, porque, nel fondón de les coraes, al identificamos asina, tamos pidiendo venganza.
Ponese nos zapatos del verdugu ye un bon recursu na lliteratura pero da perceguera si lo facemos na vida real. Pa toos ye fácile pescanciar el dolor de la madre d’un muertu n’Atocha cuando diba trabayar nel tren, pero igual nun ye tan cenciello pensar na muyer que, na so casuca de Tetuán, vio na televisión la semeya’l so fíu como responsable’l matancíu.
S’il fíu d’un amigu míu violare a la mió fía pequeña, ¿aú atoparíamos más dolor?, ¿nel mió peitu o nel d’elli?. Nun teo rempuesta.
Por eso me paez de noxu y penoriu toes eses barbaridaes que se ven na cai, barbaridaes glayaes por xente normal que, al solidarizase cola víctima, conviértense en verdugos del victimariu. Amái, dán-ys baces a tolos que, dende los poderes públicos y mediáticos, aprofitando los más baxos instintos –por más que desplicables-, pretenden recortar drechos y llibertaes, que son pocos y sufridamente algamaos.
Endurecer les penes del códigu penal más duru d’Europa –cosa escaecía con frecuencia- nun aminorgara l’espoxigue’l crime. Les penes completes –doscientos años, por exemplu- tampoco. La cadena perpetua –mayor que la de doscientos años, ye de suponer- tampoco lo fairá. ¿Cuála ye la revindicación siguiente?, ¿la pena muerte?.
Podemos lleer nel evanxeliu de Matéu les pallabres d’un home –dios pa munchos- que supo metese nel pelleyu los débiles: “tolo que-y fixéra-ys a ún de los mios hermanos pequeños, a min me lo fixéra-ys”. Pero, unes ringleres más alantre, Xesús amete: “nun xulguéis y nun vos xulgarán”. Ya ye qu’él tamién calzó les alpargates del criminal.
Como duldio muncho de que la mayor parte la xente seya como esti xudíu que conmocionó la civilización, quédome col pruyiciu d’una llei lo más xusta posible y qu’arreñegue de la venganza. Y, al pasu, prestaríame que desapaiciera esta triba política que mos gobierna, una castra que, pa caltenese na poltrona, promete a les víctimes venganza con cara de xusticia.
Imprimir
Pero’l casu ye que yo nun soi berlinés, nin palestín, nin Miguel Ángel Blanco, nin muyer qu’albuertara, nin Mari Luz, nin saharaui, nin homosexual, nin presu de Guantánamo, nin Fer, nin violada, nin torturáu, nin xudíu, nin represaliáu pol franquismu, nin miles de coses más. Tampoco soi Marta.
Porque, de ser dalguna d’estes coses, tamién podría ser, siguiendo l’orde, estes otres: soviéticu, sionista, dirixente d’ETA, home que prohibe l’albuertu, asesín de Mari Luz, marroquín, heterosexual intolerante, presidente d’Estaos Xuníos, delegáu del gobiernu español, violador, torturador, nazi, policía de la brigada políticosocial y miles de coses más. Tamién Miguel, l’asesín de Marta.
Estadísticamente ye asemeyada la probabilidá de tener una fía violada qu’un fíu violador, o un hermanu asesináu qu’un hermanu asesín. Quitando les masacres y los delincuentes en serie, lo normal ye que los más noxantes crimes tean dos actores: la víctima ya’l verdugu. Un carterista roba a cientos d’individuos, pero lo normal ye qu’un paisanu mate namái qu’a otru.
¿Por qué, entóncenes, toos somos xudíos pero naide ye nazi?, ¿por qué toos somos Marta pero naide ye Miguel?. La rempuesta ye doble: porque ye fácile asumir el papel de víctima pero, sobro too, porque, nel fondón de les coraes, al identificamos asina, tamos pidiendo venganza.
Ponese nos zapatos del verdugu ye un bon recursu na lliteratura pero da perceguera si lo facemos na vida real. Pa toos ye fácile pescanciar el dolor de la madre d’un muertu n’Atocha cuando diba trabayar nel tren, pero igual nun ye tan cenciello pensar na muyer que, na so casuca de Tetuán, vio na televisión la semeya’l so fíu como responsable’l matancíu.
S’il fíu d’un amigu míu violare a la mió fía pequeña, ¿aú atoparíamos más dolor?, ¿nel mió peitu o nel d’elli?. Nun teo rempuesta.
Por eso me paez de noxu y penoriu toes eses barbaridaes que se ven na cai, barbaridaes glayaes por xente normal que, al solidarizase cola víctima, conviértense en verdugos del victimariu. Amái, dán-ys baces a tolos que, dende los poderes públicos y mediáticos, aprofitando los más baxos instintos –por más que desplicables-, pretenden recortar drechos y llibertaes, que son pocos y sufridamente algamaos.
Endurecer les penes del códigu penal más duru d’Europa –cosa escaecía con frecuencia- nun aminorgara l’espoxigue’l crime. Les penes completes –doscientos años, por exemplu- tampoco. La cadena perpetua –mayor que la de doscientos años, ye de suponer- tampoco lo fairá. ¿Cuála ye la revindicación siguiente?, ¿la pena muerte?.
Podemos lleer nel evanxeliu de Matéu les pallabres d’un home –dios pa munchos- que supo metese nel pelleyu los débiles: “tolo que-y fixéra-ys a ún de los mios hermanos pequeños, a min me lo fixéra-ys”. Pero, unes ringleres más alantre, Xesús amete: “nun xulguéis y nun vos xulgarán”. Ya ye qu’él tamién calzó les alpargates del criminal.
Como duldio muncho de que la mayor parte la xente seya como esti xudíu que conmocionó la civilización, quédome col pruyiciu d’una llei lo más xusta posible y qu’arreñegue de la venganza. Y, al pasu, prestaríame que desapaiciera esta triba política que mos gobierna, una castra que, pa caltenese na poltrona, promete a les víctimes venganza con cara de xusticia.
Imprimir
Comentarios
Publicar un comentario